9 دی تنها یک روز نیست.

9 دی فقط یک اتفاق نیست.

 9 دی یک تاریخ است به وسعت قلب‌های یک ملت.

 9 دی یک شور است، برخواسته از شعور.

 9 دی روزیست که نشان داد ماجراهای کوفه، از علی تا مسلم بن عقیل

و پیمان‌شکنانش برای مردم این سرزمین تکرار نخواهد شد.

 9 دی نشان داد که ولایتمداری یعنی چه.

 و 9 دی روزیست که در تاریخ ماندگار شد.

برای همیشه،
برای افتخار همه‌ی نسل‌ها.

برگرفته از سایت bachehayeghalam.ir

در راه قرب معشوق، جز سوختن و ذوب شدن راهی نیست.
و عاشقانه سوختن و ذره ذره آب شدن خود عالَمی دارد.

و آنانی که سوختند و ذوب شدند در راه معشوق؛
شهید می‌نامندشان…

خدایا… عاشقمان کن؛
تا بسوزیم و ذره ذره ذوب شویم.
که عالَمی دارد…

در سال های هشت سال دفاع مقدس حرکات و رفتارهایی رسم شده بود که ریشه در سنن مذهبی اسلام و ایران داشت. تصاویری که از آن روزها باقی مانده حکایت از زیبایی این صحنه‌ها دارد. نمونه این رسوم مراسم حنابندان رزمندگان در پیش از آغاز عملیات بود.

این جشن حنابندان، با جشن حنابندان‌هایی که امروز به بهانه‌هایی برگزار می‌شود، خیلی ‌متفاوت است. این دامادها هم دامادهایی که ما همیشه دیدم‌شان، فرق می‌کردند. آنجا رزمنده‌ها پیش از رفتن به جبهه غسل شهادت می‌کردند، لباس‌هایشان بوی عطر شهادت می‌داد، خاک پاک جبهه بر روی صورت‌ها و محاسن‌شان نشسته بود.

در آنجا تازه دامادها، دست‌هایشان را به یاد سرخی خون یاران سیدالشهدا(ع) با حنا سرخ می‌کردند؛ برای آنها عملیات بزمی بود که به دیدار محبوب ختم می‌شد و شهادت همان سرور جاودانگی است؛‌ به همین دلیل هم شب‌های عملیات، شب حنابندان رزمندگان بود. همان طور که یاران امام حسین (ع) در شب عاشورا با سرخی دستانشان آماده شهادت بودند و صدای خنده و شادی‌شان آسمان کربلا را پر کرده بود.

هر یک از آنها بعد از حنا بستن، به دست دوستان دیگر نگاه می‌کرد. گویی می‌خواست بداند کدام‌ یک گوی سبقت را از دیگری خواهد ربود.

عملیات که آغاز می‌شد، حنای دست خیلی از تازه دامادهای جبهه یا همان سربازهای خمینی (ره) دیگر رنگی نداشت؛ چرا که دست‌هایشان به رنگ سرخ خون‌شان خضاب شده بود.

آقـــــــاترین 

سکوت مرا غرق نور کن 

مارا قرین منت و لطف حضور کن

وقتی که گناه کنج دلم سبز می شود

آقا شما شفاعت این ناصبور کن 

می ترسم از شبی که به دجال رو کنم

آقا تو را قسم به شهیدان ظهور کن

الهم عجل لولیک الفرج